Spiegeltje, spiegeltje aan de wand..

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand.. Wie is de beste therapeut van dit land?

Ik niet. Maar dat is ok. Natuurlijk wil ik wel heel graag de aller-, allerbeste therapeut zijn voor mijn cliënten en dat is o.a. de reden dat ik zelf met enige regelmaat naar een lichaamsgerichte (trauma) therapeut ga. Ik kijk zelf al best vaak in de spiegel maar laten wij eerlijk zijn; het weerspiegelt míjn zelfbeeld. 

Vaak wordt gedacht dat je anderen pas kunt helpen als alles bij jou super goed gaat maar daar ben ik het helemaal niet mee eens. Bij niemand gaat het altijd, elke dag super goed. Ja, het klopt dat een lichaamsgericht therapeut zichzelf meeneemt de behandelkamer in maar dat wil absoluut niet zeggen dat de cliënt daar nadeel van hoeft te hebben. Zolang jij je als therapeut maar bewust bent van jouw eigen lichamelijke reacties dan zit je goed. Het zorgt zelfs voor meer veiligheid in de onderbewuste communicatie met de cliënt.

Bijvoorbeeld: 5 minuten voordat mijn cliënt aankomt heb ik ruzie thuis. Ik wandel geagiteerd mijn praktijk in. De cliënt was 2 minuten te laat en maakt zich zorgen over mijn onderhuidse boze uitstraling. Als ik niets zeg dan blijft dit misschien tussen ons inhangen. Door een beknopte benoeming ("Als ik boos kijk komt het door de ruzie thuis") van wat ik merk kunnen beide zenuwsystemen ontspannen.

Met het oog op persoonlijke groei en ontwikkeling had ik deze week zelf lichaamsgerichte therapie. Het heeft bij mij de boel weer flink opgeschud. Het is hartstikke lastig om geconfronteerd te worden met de minder leuke kanten van jezelf en misschien nog wel lastiger om ze te accepteren en als leertraject mee te nemen in de therapie. Het mooie van lichaamsgerichte therapie is dat je lichaam nooit liegt en meer gaat ontspannen wanneer je de strijd opgeeft en toegeeft aan dat wat er is. Ook ervaar ik meer energie en levenslust en dat gun ik iedereen. Zonder wrijving geen glans😊 

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand.. 

Durf jij jezelf te bekijken van een andere kant?